''Plusjedynki'' do lamusa?

W pomieszczeniu słychać było ciężkie oddechy kilku osób. Drużyna rozglądała się wokoło. Ciała Strażników Krypty leżały bezwładnie pod ścianami. Renard zaczął rzucać czary leczące na tych kompanów, którzy najbardziej ucierpieli w starciu. Albrecht, nie zważając na rany podszedł do sarkofagu, tak zaciekle chronionego przez Strażników. Wieko było niezwykle ciężkie, jednak ustąpiło pod naporem stalowych mięśni rycerza. Z niesamowitym hukiem spadło na ziemię. W sarkofagu spoczywało ciało jakiegoś prastarego władcy. W jego rękach spoczywał olbrzymi miecz. Jego klinga była pokryta tajemniczymi runami. W powietrzu można było wyczuć magię... Magiczny oręż... wspaniała broń, dzięki której zastępy wrogów padną przed drużyną na kolana, aby wybłagać darowanie życia. Albrecht zdecydowanym ruchem sięgnął w głąb sarkofagu...

Magiczna broń. Przedmiot pożądania każdego poszukiwacza przygód. Nieważne, czy para się on magią, wojaczką, czy też zarabia na życie śpiewem. Każdy z nich chciałby, aby przy jego boku (lub na plecach) znajdował się oręż o magicznych właściwościach, dzięki któremu pokona on swych wrogów. Oczywiście magia zawarta w tym orężu powinna być jak najsilniejsza. No i tu zaczyna się kłopot. Wszyscy wiemy, na jakiej zasadzie magiczna broń przewija się przez drużynowy ekwipunek. Na początku są to przedmioty +1, potem dochodzą do tego różne drobne dodatki, takie jak dodatkowe atuty, plusy do cech, czary, odporności. W międzyczasie plus na orężu zmienia się na +2, +3 i wyżej...

Jednak jedna rzecz pozostaje wspólna. Każda zmiana współczynników, oznacza nowy oręż w ekwipunku. Potężniejszy oręż wypiera słabszy i w końcu bohaterowie po prostu wyrzucają te słabiutkie +1 zdobyte z takim trudem na początku swojej podróży, robiąc miejsce dla takich rzeczy jak na przykład te opisane w podręczniku Weapons of Legacy. Czy da się zaradzić w jakiś sposób takiemu zachowaniu?

Cóż przyjacielu odpowiem ci tak: da.
Zależy to jednak w równej mierze od MP jak i od graczy. Przykład.
Grałem onegdaj krasnoludem. Danaet Bildhorn nosił imię Wink

. Mój MP widział jak odgrywam postać mężnego i honorowego woja. Tak poprowadził przygodę, że trafiliśmy do moich rodzimych okolic - krasnoludzkiego królestwa. A że w życiorysie miałem napisane, iż mój ojciec to kowal zrobił tak. Po dotarciu do familii ojciec wydał ucztę na cześć swojego syna itp itd. Gdy było czas ruszać tatulo podarował swemu synkowi topór wykonany własnoręczni i zbroję płytową (wsio mistrzowsko wykonane). Krasnolud nie wiedział jak dziękować rozpierała go duma. Odłożył więc swój topór+2 na stojak w kuźni swego ojca i porzucił zbroję +1 w diabły. Od tej pory nosił już tylko tatową płytę i walczył tatowym orężem.
Morał? Nie zawsze to co dla graczy jest najlepsze musi być najlepsze dla ich postaci. Postać to w jakimś sensie odrębny umysł, uczucia, wiara. Gracze nie mogą skupiać się na powergamingu. Oczywiście powyższy przykład nie może nagle spotkać wszystkich w drużynie. Kapłan dajmy na to ze śwętą buławą +3 (plus atuty zogniskowania, poszerzenia krytyków itd itp), którą zabił niejednego demona czy licza nagle doznaje objawienia. Jego bóg mówi mu, że odległej jaskini spoczywa oręż zaginionego i zapomnianego bohatera. Jest nim kosa, którą zabił diabła terroryzującego pobliską wioskę. Duch owego bohatera chce aby ktoś przejął jego spuściznę i opowiedział światu o jego zasługach. Jednak ten ktoś nie może powierzać wielkiej wiary w magię, która go ochroni lecz w wiarę. Kapłan wiedziony wskazówkami swego bóstwa dociera do jaskini, znajduje broń i głęboko wierzy, że używając jej do walki ze złem sprawi, że dusza dawnego bohatera zazna spokoju.
Dalej.
Postać, która ma sentyment do swej zwykłej broni nie musi być skazana na to, że nie pokona potwora z R.O. 20/+3. Jeśli w drużynie jest kapłan sprawa załatwiona. Ta klasa jak nikt inny potrafi (na jakiś czas) "umagiczniać" broń. Zresztą jak ktoś ma RO to czary działają nań normalnie. Ale nie mówmy tu o zasadach.
Z pewnością już zrozumiałeś, że jeśli masz problem z graczami, którzy wymieniają uzbrojenie jak dresy telefony komórkowe to musisz odwołać się do ich postaci. Zapytaj drużynowego elfa, który robił na swym łuku nacięcia za każdego zabitego wroga "Dlaczego nie chcesz ju z strzelać z tego łuku, który ci tak wiernie służył?" zapytaj wojownika, który swojej zbroi zawdzięcza życie "Dlaczego oddajesz napierśnik, który był dla ciebie szczęśliwy podczas chwalebnej bitwy pod Eurtygrą? Gdzie magowie ciskali czarami a wróg zasypał was gradem strzał a ty jednak przeżyłeś?"
Pamiętaj jeśli gracze nie odgrywają postaci to gra zamienia się w diablo gdzie biegasię jak kot z pęcherzem do tego co wypadło z wroga i modli aby była to WYWALONA MAGICZNE HIPER SUPER BROŃ, KTÓRĄ JAK TYLKO PIERDNĘ TO KAŻDY SIĘ SCHOWA.
I tym optymistycznym akcentem kończę.

Oczywiście gracze wzorem Conana mogą się nie przywiązywać do broni i zbroi a zwracać tylko uwagę na jej walory użytkowe Very Happy

Wydaje mi się, że rozwiązaniem może być system jaki zastosowano w sławetnym heroic fantasy Erthdawnie, a mianowicie rozwój broni wraz z graczem. Broń posiada swoje "poziomy" które gracz wykupuje za PL (punkty legend) oraz wzrasta w siłę wraz z odkrytymi tajemnicami broni (bądź jej wcześniejszych posiadaczy), broń odzyskuje też właściwości za bohaterskie czyny (np: zabicie bestii ze szponów której poniósł śmierć poprzedni właściciel).Za wyjątkowe czyny dokonane przez gracza może zyskać nowe moce. Broń taka pozwala graczowi zżyć się z sobą i sprawia, że jest mniej chętny zaryzykować jej zniszczenie bądź utratę. Z drugiej strony przez umiejętne wydzielanie tajemnic broni MG kontroluje wzrost jej potęgi. Oczywiście historia broni i jej "budzenie" może być wątkiem ciekawej kampanii.