Upadające królestwo cz 1

Upadające królestwo

Poniższy tekst z zamierzenia można wykorzystać w dowolnym świecie fantasy, gdzie panuje feudalna władza a krajem rządzi król. Nie jest ważna nazwa krainy, ani jej umiejscowienie. Może leżeć nad morzem, w górskich krainach lub może być położona głęboko w lądzie z dostępem do jednej, dwóch rzek. Czy jednak owo królestwo przetrwa? Stary władca od dawna jest przykuty do łóżka, jego córka jest szalona, syn dawno opuścił rodzinne strony a wnuk ma mniej inteligencji niż przydrożny głaz... Cóż zobaczymy.

Historia królestwa i rodu Trzech Dębów.

Zaczęła się ona w niewielkim dworze na południu dzisiejszego królestwa około półtora wieku temu. Szlachta spod tarczy Trzech Dębów była mało znaczącą rodziną, poddaną ówczesnemu królowi. Władca był jednak słaby i ulegał podszeptom przywódców dwóch najznamienitszych rodów. Za ich namową rozpoczął on długą i wyniszczającą wojnę z ościennym królestwem, która po latach walk przerodziła się w wewnętrzny konflikt. Po zwycięskiej bitwie król nie spodziewał się zdrady swoich zauszników. Został zasztyletowany a dwa potężne rody Czarnego Kruka i Wilczego Kła rozpoczęły wojnę o podział łupów wojennych i koronę. Wtedy narodził się Tethur, syn Thethrena z rodu Trzech Dębów. Nic nie wskazywało wówczas, że narodził się przyszły władca królestwa. Na dworze wrzało od spekulacji którą stronę wybierze Thethren jednak ten pomimo obietnic składanych przez walczące rody nie ugiął się i pozostał neutralny. Jednak tak naprawdę hołdował on nadal martwemu królowi... . Bratobójcze walki trwały i pomimo swej neutralności władca dworu Trzech Dębów musiał wreszcie stawić jej czoła. Wojna dotarła na południe... Zarówno Czarne Kruki jak i Wilcze Kły raz po raz szturmowały zamek. Jednakże Thethrenowi udało się zebrać wielu ludzi poddanych staremu królowi i choć nie miał przewagi liczebnej zaskoczył swą pomysłowością i zdolnościami taktycznymi. Po kilku nieudanych szturmach walczące armie stwierdziły, że Trzy Dęby nie są aż tyle warte aby tracić tu swoich ludzi.
Wojna trwała a dwa rody gdy tylko znalazły szansę na pokonanie rywala traciły ją by przechylić szalę na stronę przeciwnika. Trwało to tak przez niespełna dwadzieścia lat. Przywódcy rodów zestarzeli się i osłabli. Władca Czarnych Kruków nie miał potomka i choć wzywał wielu kapłanów ci nie potrafili mu pomóc. Zmarł wreszcie i to była ostatnia szansa władcy rodu Wilczego Kła Rothara Mocnego. Poprowadził on swe wojska w ostateczny bój. Jakież było jego zdziwienie gdy zastał wojowników wroga ze złamanym morale i przygnębionych śmiercią ich seniora.
Jednak stary Thethren nie próżnował. Wysłał on swego dziewiętnastoletniego syna Tethura aby ten przekonał bezpańskich rycerzy do przyłączenia się do Trzech Dębów. Udało mu się to częściowo i gdy Rothar Mocny przybył do koszar Czarnego Kruka zastał tam mniej niż połowę wasali swego rywala.
Trzeba zaznaczyć, że w ówczesnych czasach liczyła sie bardziej siła ramienia niż magia czarnoksiężników. Jednakże pech chciał iż potężny mag o czarnym sercu zwący się Iltimon przybył do Rothara i zaproponował mu swe usługi. Mag liczył potajemnie na koronę jednak nie dał tego poznać po sobie. Dumny i pewny siebie Rothar z początku odrzucił propozycję Iltimona jednak syn wodza Khael pod magicznym wpływem czarodzieja przekonał ojca.
Ostateczna bitwa miała mieć miejsce w Dolinie Diabła, gdzie prze wiekami samozwańczy król, będący protoplastą późniejszych władców zabił bestię z piekła i zyskał wielką moc i potęgę.
Dwie armie stanęły naprzeciw siebie a ówcześni kronikarze opisują to tak:

„Kwiat rycerstwa, wychowany w duchu prawa i honoru ustawił się na południowym wzniesieniu doliny. Byli tą mężowie dowodzeni przez ojca i syna. Therthren Mądry oddał wówczas władzę swemu jedynakowi Tethurowi przed tysiącami oczu. A tysiące głów złożyło pokłon swemu nowemu lennikowi. Na północy zaś przed równie wielką armią stali Rothar Mocny, starzejący się już mąż z synem u boku, rosłym młodzieńcem imieniem Khael. W cieniu tych dwóch dało się zauważyć zgarbionego starca w szatach uczonego, opartego o laskę i szepczącego do uszu obu możnych zatrute słowa...”
- Kroniki królestwa -

Bitwa zaczęła się w odgłosie trąb i bębnów. Konnice starły się pierwsze a niebo zasnuła czarna chmura strzał. Straty były duże po obydwu stronach lecz wówczas czyste niebo przecięły błyskawice a z góry spadły na wojów Tethura sople lodu raniące jego i jego towarzyszy. Rozpoznano w nich magię i w serca mężnych ludzi wdarł się cień. Młody wódz jednak zagrzewał rycerzy do walki umiejętniw manipulując i tłumiąc obawy. Przeprowadzili kolejny atak mający na celu wbicie się klinem w armię wroga aby choć garstka wojów mogła dosięgnąć ciskającego czarami maga, który zdawał się ignorować śmiercionośne strzały łuczników.
Manewr sie powiódł i pięciu ludzi z Thethrenem Mądrnym na czele przebiło się do stanowiska maga. Trzech z nich padło zanim uśmiercili czarnoksiężnika. Niestety był wśród nich stary mąż Thethren.
Po śmierci dawnego wodza jego poddani uderzyli ze wzmożoną siłą. Syn poległego prowadził ich z zemstą na ustach. Wreszcie starł się z Rotharem i pokonał go. Dwaj młodzi wodzowie szukali się po polu bitwy w nadziei na pomstę i zwycięstwo. Wreszcie i do tego doszło. Walka była długa i zaciekła jednak Khael był osłabiony gdyż niedawno zanikł czar rzucony przez złego maga. Padł pod ciosami miecza Tethura.
Tak zakończyła sie dwudziestoletnia wojna o królestwo i tak Tethur jako najmężniejszy i najpotężniejszy został królem.

Powyższy tekst to jedynie wprowadzenie do całości. Jeśli ktoś czeka na zarys postaci, które będą mogli spotkać BG i ogólnie teraźniejszość z udziałem powyższych bohaterów to proszę o cierpliwość... wkrótce kolejne części.